اگر شما داستان انسان هایی را که بر ناتوانی هایی خود غلبه کرده اند خوانده باشید،خواهید فهمید که علاقه ی شدید آن ها برای موفقیت،نیروی جلو برنده ی آن ها بوده و در زندگی هدف داشته اند.آن ها می خواستند خود را به محک آزمایش بگذارند که آیا می توانند علی رغم نقص هایشان موفق شوند-که موفق هم شده اند.

علاقه چیزی است که ویلما رادلوف معلول سریع ترین دونده ی زن مسابقات دو المپیک 1960 را برنده سه مدال طلا می سازد.

برای گلن کانینگهام((علاقه چیزی است که موجب می شود یک پسر با پاهای سوخته رکوردهای جهانی دوی یک مایل را به ثبت برساند))

یک فرد فلج از سن چهار سالگی برای بازیابی قدرت پاهایش ورزش شنا را شروع کرد.اواین کار را به خاطر علاقه اش برای موفقیت انجام داد.او در مسابقات سه گانه ی جهانی رکوردار است وبرنده ی مدال طلا در المپیک 1956 ملبورن است.نام او را شلی مان است.

هنگامی که افراد هدف و جهت نداشته باشند،آن ها فرصت ها نمی بینند.اگر شخصی علاقه مند باشد که کاری را به پایان رساند،جهت هدفش مشخص باشد،برای تمرکز بر کار از خود گذشتگی داشته باشد وبرای انجام کار سخت انضباط داشته باشد،بقیه ی کارها برای او به آسانی به پیش می روند.اما اگر شما اینها را نداشته باشید دیگر مهم نخواهد بود که چه چیزی داشته باشید.

منش،اساس همه ی چیزهای دیگری است که برروی آن بنا می شوند.منش همیشگی و بادوام است.